Grein þessi er framhald af fyrri grein höfundar: „Samfélagsrof – Niðurbrot sjálfsmyndar, gilda og hugmyndafræði“, sem leiddi fram þá niðurstöðu að vestrænt samfélag hefur verið sýkt af hugmyndafræði sem ætlað er að valda samfélagsrofi og þá með hugsjónalegum undirróðri (Ideological subversion). Eftir stóð hins vegar að svara spurningunni um í hvaða tilgangi það hefur verið gert og þá af hvaða aðilum.
Getur virkilega verið að slíkum hugsjónalegum undirróðri (Ideological subversion) sé beitt enn í dag? Þá sérstaklega í ljósi þess að hugmyndafræði Sovétríkjanna og KGB liðu undir lok fyrir þrem áratugum, að því er talið var hið minnsta. Inntakið í ferlinu er þó að um verkfæri/vopn er að ræða, sem beita má til að ná fram umbreytingum á samfélaginu, þá í þeim tilgangi að breyta valdaskipan og félagslegri gerð. Þessi umbreyting gengur þó aðeins í eina átt, þ.e.a.s. í átt til gerræðis og afnáms borgaralegra réttinda. Það geta jafnframt hverjir sem er nýtt sér þessa aðferðafræði til að ná fram slíkum markmiðum, en ekki bara gamlir kommúnistar.
Nýtt afbrigði af kommúnisma hefur nú skotið upp kollinum og náð miklum vinsældum, þ.e.a.s. svokallaður „Stakeholder capitalism“, sem einfaldlega má nefnda fyrirtækjakommúnisma. Augljóst má vera að boðberar hugmyndafræðinnar beita leynt og ljóst hugsjónalegum undirróðri (Ideological subversion), svo sem í meginstraums fjölmiðlum, sem tala nú allir einum rómi. Nú eru það auðmenn og auðhringar heimsins sem vilja koma á þessu nýja afbrigði kommúnisma, allt auðvitað okkur til „hagsbóta“. Þessir nýju og fínu „hagsmunagæsluaðilar“ heimsins, vilja bjarga umhverfinu, heilsu manna og öllum þeim sem hafa fram að þessu verið „kúgaðir“. Allir eiga að vera jafnir og fá allt sem þeir þurfa úr hendi ríkisins (Barnfóstru-ríkið) og er því þessi framtíðarsýni í raun nákvæmlega sú saman og hjá kommúnistum fyrri tíma. Okkur er talin trú um að það sem taka muni við sé sæluríki allsnægtanna (Smart Cities), þar sem öllum okkar þörfum verður sinnt til hins ýtrasta og okkur ekkert skorta, nema frelsið (það er búið að segja að það verði að víkja). Tálsýninni um allsnægtaríkið fylgir þó sá ókostur að borgararnir eru alfarið háðir ríkinu og að sama skapi undir það settir. Ný föt, sama röddin eins og BÓ sagði!!!
Stakeholder capitalism is communism in disguise.
Engin þörf á því að vera á að við eigum efnislegar eignir enda hafa nýju kommúnistarnir beinlínis bent á að „you will own nothing and be happy“, sbr. framtíðarsýn World Economic Forum (WEF). Það er þó aðeins fyrri hlutinn sem er réttur en ekki er unnt að fullyrða um hamingju þína við slíkar aðstæður. Spurningin er þá jafnframt: Hver á að eiga eignirnar ef ekki þú? Friðhelgi einkalífsins verður auðvitað úr sögunni og afnám þess fer jafnframt ekki leynt. Byltingaleiðtoginn, Klaus Schwab (WEF), hefur talað hreint út með í hvað stefnir með friðhelgi einkalífsins, þ.e.a.s. að við verðum einfaldlega að venjast því að friðhelgi einkalífsins mun hverfa með öllu („have to get used to a total erosion of privacy“) og hann bendir á að ástæðulaust sé að óttast það – “If you have nothing to hide, you shouldn’t be afraid”. Afnám friðhelgi einkalífsins helst þá jafnframt beint í hendur við innleiðingu allsherjar eftirlitssamfélags, sem nú er í fullum gangi.
Með afnámi friðhelgi einkalífsins er þó verið að afnema helstu vörn almennings við ofríki stjórnvalda og innleiða stjórntæki alræðisvaldsins, sbr. orð evrópuþingmannsins Cristian Terhes: „Munurinn á lýðræði og einræði er að í lýðræði þá vita borgararnir allt um hvað stjórnvöld eru að gera en í einræði þá vita stjórnvöld allt um hvað borgararnir eru að gera.“ Tengill (6:30).
Tjáningarfrelsið er svo versti óvinur allra kommúnista vegna þess að innræting hugmyndafræði þeirra gengur illa upp ef unnt er að benda á augljósa vankanta og sögulega hörmulegra útkomu þeirrar stjórnunarstefnu og hugmyndafræði. Takmörkun, og helst afnám tjáningarfrelsis, er því forgangsmál. Fyrirhugað afnám tjáningarfrelsis er nú klætt í búning baráttu við hatursorðræðu og upplýsingaóreiðu en útkoman er þó sú að þú mátt ekki segja neitt sem stjórnvöldum er ekki þóknanlegt.
Eins og Yuri Bezmenov benti á er hugsjónalegur undirróður (Ideological subversion) sem ætlað er að leiða til niðurbrots sjálfsmyndar, gilda og hugmyndafræði samfélags (Demoralization) mjög hægfara ferli sem tekur a.m.k. 15 til 20 ár og þá jafnframt að ferlið er fyrir allra augum. Ferlið sjálft fer því ekki leynt heldur er það raunverulegi tilgangurinn og markmiðið, sem er það sem leynt verður að fara. Helsti óvinur þessa hugmyndafræðilega krabbameins er þó tjáningarfrelsið og því nauðsynlegt að takmarka það með öllum tiltækum ráðum.
Hverjir standa að baki þessu og í hvaða tilgangi?
Andlit boðaðrar samfélagsumbreytingar heitir Klaus Schwab en hann er fyrirsvarsmaður samtakanna The World Economic Forum (WEF), sem stofnuð voru árið 1971. WEF eru samtök um samstarf opinberra og einkaaðila, sbr. vefsíðu samtakanna. Samrökin halda árlega stærstu og flottustu ráðstefnu heims í svissneska bænum Davos en þar eru leiddir saman félagsmenn samtakanna, sem kalla sig sjálfa „hina framúrskarandi“ (The Elite). Félagsmenn eru helstu auðmenn heimsins, forstjórar stórfyrirtækja og alþjóðastofnana, helstu stjórnmálaleiðtogar og aðrir mestu áhrifamenn heimsins auk upprennandi stjórnmálaleiðtoga. Ekki veður þó annað séð en að samtökin noti fundinn í Davos fyrst og fremst til að ná til áhrifamanna heimsins og fá þá á band samtakanna. Til skamms tíma þótti það einn mesti heiður sem unnt var að njóta, að vera boðið til þessarar ráðstefnu í Davos. Síðasta ráðstefnan, sem haldin var í janúar mánuði 2023, var þó eitthvað mislukkuð þar sem marga helstu framámenn vantaði af einhverjum óþekktum ástæðum.
Byltingaleiðtoginn, Klaus Schwab, hefur svo ekki farið leynt með fyrirætlanir sínar um fyrirhugaða umbyltingu samfélagsins, sem hann kallar „Nýja upphafið“ (The Great Reset). Byltingaleiðtoginn hefur verið iðinn við bókaskrif en bætur hans eru í raun einhverskonar 21-aldar útgáfa af Mein Kampf, að því leyti að bækurnar eiga það sameiginlegt að lýsa framtíðarsýn leiðtogans og baráttu hans við að koma á umbyltingu. Klaus Schwab skrifaði t.d. árið 2020 bókina „COVID-19: The Great Reset“, sem er leiðavísir og ákall til leiðtoga heimsins um að nýta þá krísu sem skapaðist í heimsfaraldrinum til að koma á umbyltingu samfélagsins í samræmi við hugmyndafræði byltingarleiðtogans. Í heimsfaraldrinum var heimurinn allur á 3. stigi (krísu), sbr. umbreytingaferil þann sem Yuri Bezmenov lýsti.
Völd og áhrif byltingaleiðtogans, Klaus Schwab, teygja sig um allt, þá m.a. til Íslands. Forsætisráðherrann okkar er meðlimur í samtökunum og hefur jafnframt setið stjórnmálaskóla samtakanna, sem starfræktur er fyrir upprennandi pólitíska leiðtoga áður en þeim er veitt aðstoð við að komast til valda í einstökum ríkjum. Aðstoðin felst einna helst í miklum stuðningi stærstu fjölmiðlarisa heims, sem eru í eigu og undir stjórn félagsmanna WEF. Andstæðingar viðkomandi eru þá að sama skapi dregnir upp í neikvæðu ljósi í fjölmiðlum. Fjölmiðlarnir stjórna almenningsálitinu og almenningur kýs ungu og upprennandi stjórnmálamenn byltingaleiðtogans, Klaus Schwab, til valda. Í skiptum þurfa ungu leiðtogarnir að endurgjalda greiðan með trúfylgni við byltingaleiðtogann og þá jafnframt að framfylgja þeim marxíska glóbalisma, sem byltingarleiðtoginn boðar.
Byltingaleiðtoginn, Klaus Schwab, hefur jafnframt með þessari aðferðafræði náð tökum á öllum helstu alþjóða- og fjölþjóðastofnunum, svo sem Sameinuðu þjóðunum (UN), Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni (WHO) og framkvæmdastjórn Evrópusambandsins (European Commission), með því að koma þar til valda bæði í stjórn- og embættismannakerfi traustum og trúföstum stuðningsmönnum. Þessar tilvísuðu alþjóða- og fjölþjóðastofnanir sjá svo um að breiða út sérhannaða marxíska hugmyndafræði, þ.e.a.s. hið hugmyndafræðilegt samfélagskrabbamein, sem er nú langt komið með að leggja af velli gildismat og þá hugmyndafræði, sem vestrænt lýðræðissamfélag er byggt á. Vísinda og fræðasamfélagið hefur svo verið innmúrað í hugmyndafræðina með sömu aðferðarfræði, s.s. með því að ná tökum á útgáfu allra helstu fræðirita og með því er vísindunum stjórnað. Fjármagni til rannsókna og til háskóla, þá m.a. frá Evrópusambandinu, er stýrt í samræmi við hugmyndafræði byltingaleiðtogans. Leiðin til samfélagsrofs er sem sagt vörðuð. Dæmi um innrætinguna sem er í gangi eru „Heimsmarkmið Sameinuðu þjóðanna“, en þau innihalda alla helstu marxísku hugmyndafræði byltingaleiðtogans, svo sem um samfélagsábyrgð og sjálfsmyndarpólitík (Identity politics). Einnig má benda á tilvonandi yfirtöku Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni (WHO) á öllum viðbrögðum og meðulum við heimsfaröldrum og meintri hamfarahlýnun, sem eru í raun verkfæri til að koma á og viðhalda krísuástandi. Krísuástand má svo nota til umbyltingar, sbr. 3. stig ferilsins sem Yuri Bezmenov lýsti.
Á liðnum áratugum hefur mikil þróun verið í átt til alþjóðavæðingar, þá á kostnað valda og sjálfstæðis þjóðríkja. Bæði eru stórfyrirtæki orðin alþjóðleg og jafnframt hafa alþjóðastofnanir tekið til sín völd og áhrif í auknu mæli. Alþjóðastofnanir eru tilvalin vettvangur til hagsmunagæslu, ekki síst í ljósi þess að starfsmenn og stjórnendur alþjóðastofnanna njóta friðhelgi gegn refsilöggjöf ríkja. Annað hagræði af alþjóðavæðingu er skattalegs eðlis þar sem alþjóðafyrirtæki og auðhringar, með aðkomu alþjóðatofnanna, geta komið sér undan skattgreiðslum með ýmsum brögðum. Einnig get alþjóðastofnanir laumað fé í vasa hinna meðfærilegu, þá í skjóli friðhelgi. Alþjóðastofnanir starfa því í ákveðnu lagalegu tómarúmi, sem er besti staðurinn til að vera á, en eru þó í raun ekki annað en gróðrastígja spillingar.
Miklir hagsmunir eru því fólgnir í enn meiri alþjóðavæðingu, sem keyrð er áfram með því að grafa markvisst undan valdi þjóðríkjanna, og tilfærslu valda þeirra smá saman til alþjóðastofnanna, allt í nafni innleiðingar fyrirtækjakommúnisma og alþjóðahyggju. Þjóðríkjunum er talin trú um að þau séu lítil, varnarlaus og ekki fær um að stjórna sínum málum sjálf, og þá að best sé að framselja völd til alþjóðastofnanna, þeim sjálfum til heilla. Þjóðríkin eru í raun þegar föst í neti flókinna og margbrotinna alþjóðasamninga. Auðsóttast er að fá þjóðríkin til að afsala sér völdum ef um er að ræða „krísur“ sem varða heiminn allan sameiginlega, svo sem vegna hamfarahlýnunar eða heimsfaraldurs. Augljóst mætti telja að best sé að viðbrögð við slíkum meintum „krísum“ sé í höndum alþjóðastofnanna og hefur tekist að sannfæra mikinn fjölda pólitíkusa heimsins um að horfa verði til hagsmuna heimsins í heild, þá á kostnað hagsmuna þeirra ríkja sem viðkomandi er frá. Þeir pólitíkusar sem haga hagsmunagæslu sinni í þágu heimsins í heild fremur en sinna þjóðríkja sérstaklega eru glóbalistar, skv. skilgreiningu, sem eru þá jafnframt ekki lengur að gæta hagsmuna sinna umbjóðenda/kjósenda.
Byltingaleiðtoginn, Klaus Schwab, þó iðinn og áhrifamikill sé, er þó aðeins andlit og framvörður þessara ráðagerða, einskonar verkstjóri og hugmyndafræðingur. Ljóst má vera að það eru helstu auðmenn og auðhringar heimsins sem í raun hafa keyrt þessar fyrirætlanir áfram og hafa gert um áratuga skeið. En hvað gengur þessum auðmönnum til með slíkum illum ráðagerðum? Áætlanirnar eru í raun illar og nýlega lét Elon Musk þau orð falla um einn helsta fjármögnunaraðila fyrirhugaðs samfélagsrofs, George Soros, að hann einfaldlega hati í grundvallaratriðum mannkynið („fundamentally hates humanity“). Ekki verður annað séð en að það sé hárrétt.
Í raun er aðeins hægt að geta sér til um hvað þessum auðmönnum gengur í raun til. Mín skýring er sú að þeir hafi fyrir löngu síðan áttað sig á því að sú gríðarlega samþjöppun á auði og völdum sem orðið hefur í heiminum myndi að lokum leiða til samfélagslegs óstöðugleika. Mikið misræmi milli þeirra ríku og fátæku hefur sögulega séð ekki endað með öðru en byltingu, eins og þeirri sem varð í Frakklandi á árunum 1789 til 1799. Þegar almenningur býr við sult og seyru en hinir ríku lifa í allsnægtum, hefur yfirleitt ekki endað með öðru en byltingu.
Jafnframt hefur þá tvennt spilað inn í, þ.e.a.s. annars vegar gríðarleg mannfjöldaaukning (The Population Bomb, 1968) og hins vegar að væntanleg takmörk er á vexti hagkerfa (The Limits to Growth, 1972). Ef mannfjöldi vex umfram það sem unnt er að auka hagvöxt um þá mun geta samfélagsins til eigin framfærslu minnka, valda fátækt og mögulega hungursneyð. Afleiðingin væri þá líklega bylting gegn hinum ríku og valdamiklu, nákvæmlega eins og Franska byltingun var. Þetta hafa auðmenn heimsins auðvitað talið sig sjá fyrir og því var aðeins um tvennt að ræða í stöðunni. Annars vegar að reyna að dreifa gæðum og auði heimsins með jafnari hætti og með því halda almenningi sáttum eða hins vegar þá að draga úr mannfjöldanum og samhliða að herða svo verulega á stjórntökunum að almenningur ætti ekki kost á að umbreyta ástandinu. Ljóst má því vera hvorn kostinn áhrifa- og auðmennirnir völdu, þá augljóslega að viðhalda völdum sínum og auði. Einfalt er það ekki? Einfaldasta skýringin er yfirleitt sú rétta.
Unnið hefur verið markvist að því að draga úr fólksfjölgun um áratuga skeið ásamt því að innleiða gerræðisleg stjórntæki og takmarka frelsi borgarana. Kína hefur verið fyrirmynd varðandi takmörkun fólksfjölda með einbirnisstefna sinni. Ef nægileg og helst full stjórn næst á almenningi, eins og um er að ræða í Kína, þá verður engin bylting þrátt fyrir algeran ójöfnuð. Aðferðir Kínverja við samfélagsstjórn hefur jafnframt reynst mjög vel, þá sérstaklega með margvíslegri snjalltækni og „social credit system“. Aðdáun byltingaleiðtogans, Klaus Schwab, á Kína og með hvað hætti almenningi í því landi er stjórnar hefur svo ekki farið leynt. Hann hefur sagt beint út að kínverska kerfi sé fyrirmynd (Role Model) og öðrum löndum til eftirbreytni.
Klaus Schwab Proclaims China a “Role Model” for Many Nations:
Spurningunni um í hvaða tilgangi reynt hefur verið að leiða til samfélagsrofs á Vesturlöndum hefur verið svarað í grein þessari og þá jafnframt hvaða aðilar standa að baki þeim ráðagerðum. Eftir stendur þá spurning til þín: Hugnast þér að búa í ráðstjórnarríki að kínverskri fyrirmynd?
