Sjónhverfinga- og svikamyllusamfélagið

Í ársbyrjun 1941 strengdi Franklin Delano Roosevelt (1882-1945), forseti Bandaríkjanna, eins konar ármótaheit. Hann sagði Bandaríkjamenn „líta til framtíðar í veröld, sem reist væri á fjórum grunnstoðum frelsis.“ Þessar grunnstoðir eru:

Tjáningarfrelsi, trúfrelsi, frelsi þjóða til að tryggja þegnum sínum viðurværi og frelsi frá ógn og ótta, þ.e. víðtækri afvopnun til að koma í veg fyrir árás grannríkja.

Það er alkunna, að svo fór ekki. Raunar kveður hér við yfirgengilegan hræsnistón. Yfirlýsing James Monroe (1758-1831), forseta, um yfirráð Bandaríkjamanna í Nýja heiminum (Ameríku), var þá í fullu gildi og bandarísk yfirvöld höfðu beitt vélabrögðum, bæði gagnvart Mexíkó og Spánverjum, til að stofna til landvinningastríðs. Báðir þjóðirnar voru sakaðar um árásir.

Þriðja tálbeitan var í undirbúningi, þ.e. árás Japana á Perluhöfn (Pearl Harbour), sem svar við efnahagsþvingunum og afarkostum Bandaríkjamanna. Stjórnvöld og fjölmiðlar áttu samvinnu um að blekkja almenning, móta vitund hans og tryggja stuðning við stríð og landvinninga.

Efnahagsleg undirokun þjóða í Mið- og Suður-Ameríku, í þágu bandarískra auðjöfra, var þegar hafin á grundvelli Monroe yfirlýsingarinnar. Skírskotað var til hinnar „guðlegu“ skyldu Bandaríkjamanna að boða með öllum ráðum ágæti eigin hugmyndafræði. Það trúboð reið frumbyggjum Norður-Ameríku að fullu, myndbirtist í margföldum þjóðarmorðum.

Þannig var sniðmát að heimsveldisstefnu Bandaríkjanna í sjálfu sér fullmótað, þegar Franklin forseti flutti sína fjálglegu ræðu um frelsið. [1]

Það er einnig áhugavert í þessu sambandi, að þrátt fyrir yfirlýst stríð á hendur Þjóðverjum (Öxulveldunum) í annarri heimstyrjöldinni, baráttunni fyrir frelsi og lýðræði í Evrópu, flökraði Bandaríkjamönnum ekki við að eiga samvinnu við Þjóðverja, meðan á stríðinu stóð. Það átti bæði við um stjórnvöld og athafnamenn.

Samvinnan átti sér meira að segja stað, meðan á réttarhöldum bandamanna yfir Þjóðverjum stóð í Nürnberg. T.d. fluttu Bandaríkjamenn fjölda vísinda- og menntamanna Þjóðverja vestur um haf og leyniþjónustan, með Allan Welsh Dulles (1893-1969) í fararbroddi, skipulagði nýja þýska leyniþjónustu undir forystu Reinhard Gehlen (1902-1979), leiðtoga þeirrar gömlu á austurvígstöðvunum.

Neðanjarðarherdeildir Nató, stundum kenndar við Gladio (Gladiator), voru að hluta skipaðar þýskum hermönnum. Þeim var beitt til að hrella almenning til fylgispektar við kaldastríðsstefnu yfirvalda á Vesturlöndum með hryðjuverkum og morðum. Andstæðingum þeirra var oft og tíðum kennt um. Óþekkir þjóðarleiðtogar eins og Aldo Moro (1916-1978) og Charles de Gaulle (1890-1970) voru skotmörk hryðjuverkasveitanna. Moro drápu þeir, samkvæmt ýmsum kenningum, en Gaulle slapp u.þ.b. þrjátíu sinnum við kúlur þeirra. Embættismanninn Enrico Mattei (1906-1962), drápu þeir líka. [2]

Kaldastríðspáfar Bandríkjanna/Nató létu sér ekki nægja að stofna hryðjuverkasveitir, sem beint var gegn almenningi og leiðtogum Vesturlanda, heldur lögðu þeir drög að hryðjuverkasveitum Múhammeðstrúarmanna – einkum tengdum bræðralagi þeirra – undir leiðsögn sjálfs Zbigniew Brzezinski (1928-2017), aðalhugmyndafræðings um árásar- og heimsveldisstefnu Bandaríkjanna og fylgihnatta þeirra í Nató. En það yrði of langt mál að fjalla nánar um það hér. [3]

Í dagsins önn um átta áratugum, eftir að Franklin D. Roosevelt flutti frelsisræðu sína, erum við rækilega minnt á „brostna drauma“ forsetans á mörgum sviðum – og hvað eftir annað. Við höfum t.d. öðlast innsýn í hug- eða vitundarhernaðinn, þ.e. aðferðir fyrirtækja, samtaka, stjórnvalda og leyniþjónusta þeirra til að stjórna hugsun okkar og viðhorfum. Þær fela m.a. í sér brenglaða fjölmiðlun og þekkingu, skerðingu málfrelsis og annarra lýðréttinda eins og réttar til atvinnu og ferðalaga sem og ógnir um hamfarir af ýmsu tagi. Í raun réttri gengur ríkisvaldið enn lengra og þvingar fólk til þátttöku í vafasömum tilraunum með lyf eða bóluefni, sbr. covid-19 faraldurinn.

Hinir óþekku hljóta refsingu eins og alkunna er. Fjöldi lærðra og leikinna verða að þola viðurlög af hálfu hins opinbera í sambandi við umræðu um nefnd bóluefni og hvaðeina, sem hið opinbera, þjóðir og alþjóðasamtök, kunna að boða og framkvæma.

Það kveður svo rammt að þessu, að sumir tala – eins og áður er ýjað að – um „hugstríð“ (psychological eða cognitive warfare) gegn almenningi með reyndum og úthugsuðum aðferðum, allt frá rangfærslum til markvissra heilaþvottaaðgerða, jafnvel studda lyfjum. [4]

Hugveitur ríkisvaldsins og þeirra hagsmunaaðilja, sem það styður – það er nánast um samruna að ræða (stakeholder governance) – semja áróðursálitsgerðir um viðbrögð við gagnrýninni. Samdar eru áróðursþulur og -stef. Gagnrýni er sögð samsæriskenning. Og svona til ofureinföldunar verður grunnstefið iðulega Gyðingahatur eða andstyggð á Semítum (þjóðir eða þjóðflokkar, sem lifðu og hrærðust í löndunum fyrir botni Miðjarðarhafs).

Og þá má einu gilda, hvað er gagnrýnt; bóluefni, styrjaldarrekstur, stundarfjórðungsborgir eða 5G. Oft og tíðum koma þó í brennidepil Sjálfbærnimarkmið Sameinuðu þjóðanna og Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum) eða stríðin í Úkraínu og Ísrael. [5]

Uppljóstrarar eiga skiljanlega ekki sjö daganna sæla, þegar slíkir vindar blása. Svívirðilegastar hafa ofsóknirnar verið á hendur Edgar Snowden og Julian Assange. Hið lýðræðislega ríkisvald hefur berlega sýnt Medúsuandlit sitt, sem flestum var líklega framandi; þ.e. ofbeldis- og gerræðisásjónuna. Eins og kunnugt er, skutu stjórnvöld í Ekvador skjólshúsi yfir Assange í sendiráði sínu í Lundúnum.

Leyniþjónustu Bandaríkjanna er sérstaklega uppsigað við Assange, þar sem honum hefur tekist að skyggnast inn í þeirra helgustu tölvuvé (vault 7). Því skyldi krækja í hann með öllum ráðum. Meira að segja voru áætlanir um að ráða hann af dögum. En hallarbylting í Ekvador varð lausnin, tilbrigði við „litaskrúðsbyltingar“ (colour revolution), sem notaðar hafa verið víða um heim.

Ný stjórnvöld í Ekvador framseldu Assange til Breta, sem vörpuðu honum í Belmarsh fangelsið. Því er stundum er jafnað við pyndingafangelsi Bandaríkjamanna, Guantanamo, á Kúbu.

Stjörnublaðamaðurinn, Chris Hedges, er ómyrkur í máli: „Hin svarta mulningsvél heimsveldisins, sem Julian Assange auðsýndi veröldinni, reyndi að mylja hann í fjórtán ár. Það skrúfaði fyrir fjármögnun hans, lokaði bankareikningum og greiðslukortum. Upp á hann voru lognar sakir um kynofbeldi til að framselja hann til Svíþjóðar. Þar átti að koma honum í hendur Bandaríkjamanna.“

Í þessu samband er hollt að rifja upp orð samfélagsfræðingsins og heimspekingsins, Hannah Arendt (1906-1975), sem að öðrum ólöstuðum hefur lagt mest af mörkum til skilnings á alræðinu (totalitarianism).

„Markmiðið með allsherjar eftirliti er ekki, þegar upp er staðið, að ljóstra upp um glæpi, heldur að hafa allt til reiðu, þegar ríkisstjórnin tekur ákvörðun um fangelsun tiltekinna hópa þegnanna.“

Chris leggur út af orðum Arendt: „Þetta stöðuga eftirlit og einstaklingsbundin gögn eru sem banvæn veira í gagnahvelfingum stjórnvalda. Þau bíða þess að sleppa henni lausri gegn okkur. Það má einu gilda, hversu fánýtar eða sakleysislegar þessar upplýsingar eru. Í alræðisríkjum skiptir réttlætið ekki máli frekar en sannleikurinn.“

Assange er nú góðu heilli frjáls maður, þökk sé almenningsvaldinu, enda þótt barátta einstakra stjórnmálamanna í Ástralíu, heimalandi hans, hafi trúlega haft úrslitaáhrif. Nefna ber sérstaklega þátt Anthony Albanese, fyrrverandi forsætisráðherra, í því sambandi.

Fyrrum vopnaeftirlitsmaðurinn, Scott Ritter, er þó ekki öldungis sáttur við málalokin. Hann kallar þau „Hinn svarta dag Bandaríkjanna“ og bætir við:

„Með því að leyfa bandarískum stjórnvöldum að þvinga Julian Assange til að játa á sig glæp, sem hann ekki framdi, hafa Bandaríkin dæmt sjálf sig til að verða það land, þar sem það telst glæpur að segja sannleikann.“ [7]

Ástralski þingmaðurinn, Malcolm Roberts, hélt ræðu í þinginu í tilefni af heimkomu Assange. Hann þakkaði þeim, er stuðluðu að frelsun hans. Malcolm þakkaði jafnframt Assange fyrir uppljóstranir sínar og gagnrýndi fjölmiðla fyrir að látið hjá líða að krefjast þess að stjórnmálamenn öxluðu ábyrgð. Í stað þess að gagnrýna gengu fjölmiðlar í eina sæng með alheimsvaldinu (globalist) og töluðu fyrir áætlunum þess. Þingmaðurinn leggur áherslu á rétt fólks til að tjá sig og undrast bolabrögð ríkisvaldsins til að koma í veg fyrir það. [8]

Þýski blaðamaðurinn, Udo Ulfkotte (1960-2017), gaf svipaðan vitnisburð um fjölmiðla:

„Ég hef verið blaðamaður í aldarfjórðung. Ég var menntaður til að ljúga, svíkja og fela sannleikann fyrir almenningi. En nú er nóg komið og engin leið til baka, þegar ég verð vitni að því, hvernig þýskir og bandarískir fjölmiðlar leitast við að efna til stríðs í heimahögum Evrópubúa og eggja til stríðs við Rússa.

Ég spyrni við fótum og játa fyrri mistök, þ.e. að hafa fólk að ginningarfíflum og semja áróður gegn Rússum. Starfsbræður og -systur hafa rangt við nú sem endranær. Þeim er mútað til að svíkja fólk, ekki einungis í Þýsklandi, heldur um alla Evrópu.“ [9]

Julian Assange var handtekinn í kjölfar birtingar trúnaðargagna Bandaríkjastjórnar og Leyniþjónustunnar – sem stundum virðist ríki í ríkinu – einkum og sér í lagi vegna stríðsglæpanna í Írak. Hvað stríðsglæpi varðar, er af mörgu að taka, enda hefur ekkert ríki í veröldinni hegðað sér í svo einskærri mótsögn við orð Franklin D. Roosevelt og einmitt Bandaríkin; ríki hinna hugdjörfu og frjálsu.

Assange sagði: „Sérhvert stríð síðustu fimmtíu árin hefur verið háð vegna lyga í fjölmiðlum. Almenningur kærir sig ekki um stríð. Það verður að blekkja hann til stuðnings við stríð.“

Fyrrum þingmaður á bandaríska þinginu, Dennis Kucinich, tekur óbeint undir orð Assange, þegar hann segir, að stríðin, sem nú eru í burðarliðnum, séu ekki háð til varnar föðurlandinu, heldur séu þau birtingarmynd hörmulegrar stjórnmálaforystu. Enn fremur:

„Þeir, sem frásögninni stjórna og hvetja í síbylju til alvarlegri stríðsátaka til lausnar allra ágreiningsefna, halda um stjórnartaumana í Bandaríkjunum, og hafa örlög framtíðarkynslóða Bandaríkjamanna í hendi sér. [Þeir] leiða okkur út á glötunarhyldýpi. Þaðan verður ekki snúið.

Hergagnaiðnaðarbáknið (military industrial complex), sem [Dwight David] Eisenhower (1890-1969), forseti Bandaríkjanna], lýsti svo hyggilega, hefur um þessar mundir heljartak á fjárlögum Bandaríkjanna, stjórnmálum, utanríkismálum og fjölmiðlun.

Bandaríkin eru að springa innan frá, meðan leiðtogar okkar þeytast hvað eftir annað umhverfis jörðina í tortímingarleiðangra,“ heldur Dennis áfram. [10]

Fyrrverandi starfsmaður Leyniþjónustu Bandaríkjanna, Larry Johnson, gefur sjónhverfingastjórnmálamönnum heimalandsins hefur bága einkunn. Heilaspuni, hugvillur og sjónhverfingar hafi gert þá að eins konar veruleikavillingum, sem trúi því m.a., að stjórnmálamenn annarra þjóða séu haldnir sömu villu. Hann segir:

„Ólíkt því sem við á um marga leiðtoga Vesturlanda, segja rússneskir erindrekar það, sem þeir meina. Það temja sér ekki að setja fram hégómlegar, innantómar hótanir.“

Larry bendir á varautanríkismálaráðherra Rússa, Sergei Ryabkov, sem dæmi. Ryabkov sagði:

„Ég hvet þessar verur [stjórnmálamenn í Bandaríkjunum] … til að verja hluta tíma síns, sem þeir virðast eyða í tölvuleiki, ef marka má kæruleysislega nálgun þeirra, til að ígrunda ítarlega, hvað [Vladimir] Putin hefur látið sér um munn fara.“ [11]

Breski blaðamaðurinn, Matthew Kennard, hefur skrifað um þetta bók, ”Svikaríkið. Frakki fréttaritarinn gegn bandaríska heimsveldinu” (The Racket: A Rogue Reporter vs The American Empire), þar sem hann flettir ofan af vélabrögðum bandaríska heimsveldisins; grimmd, lygum og hættulegum hugvillum, sem fulltrúar þess, blindir á eigin gjörðir, trúa sem heilögum sannleika. Flóttinn inn í eigin hugvillur og ímyndanir, gera þá ónæma fyrir beinhörðum og óþægilegum staðreyndum.

Óheiðarleika, lygum og fölsunum, virðast fá takmörk sett. Meira að segja þjófnaður er litinn hýru auga í heimi sjónhverfinganna. Það er nefnilega alkunna, að Bandaríkin og Bretar hafi stolið gjaldeyrisvaraforða Afgana og Venesúelabúa. Nú gerast fleiri evrópsk ríki þjófsnautar og stela sjóðum Rússa í raun, enda þótt það heiti að gera upptæka vexti til að standa straum af stríðsrekstri Úkraínumanna. Þetta er vitaskuld siðleysa og ólöglegur gjörningur samkvæmt alþjóðalögum. Það er svo sem engin furða, að blaðamaðurinn, Paul Cudenec, kalli þetta „glæpræði“ (criminocracy). [12]

Blaðamaðurinn, Jonathan Cook, talar hins vegar um þykjustustjórnmál (make-believe-politics). Skjölin, sem Julian Assange varpaði hulunni af, bera m.a. vitni um þau, og sýna þar að auki, að leiðtogar Vesturlanda skirrast heldur ekki við að tortíma heilu samfélögunum til að tryggja sjálfum sér auð. Og svo er ætlast til þess, að við leggjum trúnað á gildi lýðræðis, áreiðanleika og opið stjórnarfar.

Leiðtogarnir, segir Jonathan, „sýna engan áhuga á því að halda í heiðri virtum gildum eins og frelsi fjölmiðla, nema þegar hann beinist gegn fjandmönnum þeirra.“

Lygar, sjónhverfingar og þykjusta, minna um margt á starfsemi veruleikasmiðjunnar, Hollývúdd. Kvikmyndin, „Dillið seppanum“ (Wag the Dog) frá árinu 1997, er sérstaklega eftirminnileg. Stjórnmálamenn og stríðsauðvald vantaði stríð til að koma vopnum í verð – eða eins og það iðulega er kallað að verja lýðræði, frelsi og mannréttindi. Albanía varð fyrir valinu.

Á svipstundu var unnin fréttamynd með dæmigerðum uppspuna og hrollvekjandi myndefni. Búinn var til fjandi Bandaríkjamanna og hins frjálsa heims eins og hendi væri veifað. Almenningur ætti að þekkja til svipaðra áróðurssviðsetninga síðustu áratugina.

Kvikmyndaáhorfendur hafa vafalítið dáðst að töfra- og blekkingarbrögðum iðnaðarins, þar sem persónur eru endurskapaðar, eignast tvífara. Við þekkjum líka þær undursamlegu breytingar á útliti, sem listamenn meðal lækna eru færir um að gera. En færri vita líklega, að Leyniþjónusta Bandaríkjanna hafi á að skipa heilli deild sjónhverfingamanna, sem – að sögn uppljóstrara – tók tæknimönnum Hollývúdd fram að snilli.

Fréttamenn, „Raddar fólksins“ (The People‘s Voice) hafa fjallað um þetta og telja sig hafa sýnt fram á, að fyrrum forsetafrú, Michelle Obama, sé kynskiptingur (transsexual), og að Jósep Biden eigi sér tvífara. Það tekur m.a. dóttir hans undir. Barack Obama hefur margsinnis talað um Michelle sem Michael.

David Sörensen hjá „World Control“ tekur undir þessa greiningu á Jósep og telur slíkar hamfarir einnig skýra „stökkbreytingu“ á Vladimir Putin, sem einu sinni var „skólastrákur“ hjá Alheimsefnahagsráðinu (World Economic Forum), en umbreyttist og varð kirkjurækinn þjóðernissinni og íhaldsmaður, andsnúinn eyðileggingu fjölskyldu og kyns m.a.

Svipaðar blekkingar hafa vitaskuld verið iðkaðar í stjórnmálum áður. Það er ekki ýkja langt síðan, að almúginn var upplýstur um, að leikari hefði verið fenginn til að flytja ræður Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965), forsætisráðherra Breta, þegar hann sauðdrukkinn hvorki mátti mæla né hugsa.

Hvað svo sem um hamfarir í þessu efni mætti segja, er óhætt að fullyrða, að víða sé maðkur í mysunni og að margt sé skrítið í kýrhausnum.

Hellislíking forngríska spekingsins, Plato (428/423-348/347), gæti verið skilningsljós. Í hellinum sáu hellisbúar nefnilega bara skuggamyndir veruleikans, en aldrei raun rétta. Og því gerðu þeir sér ekki grein fyrir.

Höfundur er sálfræðingur

[1] https://canadianpatriot.org/2021/01/08/fdrs-four-freedoms-indict-inspire-us-today/

https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2289636

[2] https://canadianpatriotreview.substack.com/p/what-happened-to-americas-anti-fascist?utm_source=post-email-title&publication_id=2375857&post_id=143145754&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2023/10